487. மும்பையில் ரத்தம் காயாத நிலையில் சென்னையில் கிரிக்கெட் மேட்ச் தேவையா?

நேற்றிரவு NSG கமாண்டோக்களுக்கு ரூ.15000 தான் சம்பளம் என்பதையும், மும்பை தாக்குதலின்போது அவர்களை விமான நிலையத்திலிருந்து அழைத்து வருவதற்கும், வெற்றிகரமான ஆபரேஷனுக்குப் பிறகு அவர்களை கூட்டிச் செல்வதற்கும் மாநகரப் பேருந்துகள் பயன்படுத்தப்பட்டன என்பதையும் ஒரு செய்தியில் வாசித்தபோது, நிஜமாகவே சம்ம கடுப்பாக இருந்தது.

அதோடு, இந்த சூழ்நிலையில் சேப்பாக்கத்தில் ஒரு கிரிக்கெட் மேட்ச்சை, 300 கமாண்டாக்கோள் மற்றும் 5000 போலீசாரின் துணையோடு (இந்த பாதுகாப்புக்கான செலவை BCCI ஏற்குமா அல்லது மக்கள் வரிப்பணத்திலிருந்தா?)நடத்தி என்ன சாதிக்க நினைக்கிறோம் என்ற கடுப்பும் சேர்ந்து கொள்ள ஒரு காட்டமான பதிவு போட்டுத் தாக்கலாம் என்று நினைத்து, நேரமின்மையால் கை விட்டேன் !!! நல்லவேளை எழுதாமல் விட்டது நல்லதுக்குத் தான், இல்லாவிட்டால், இன்று ஒரு FAMOUS இந்திய வெற்றியைப் பற்றி எழுத முடியாமல் போயிருக்கும்! என்ன புரிகிறதா ? "என்னடா இவன், நேற்று கிரிக்கெட் மேட்ச் எதற்கு என்று பதிவு போட்டவன், இன்று இந்திய வெற்றியை சிலாகித்து இன்னொரு பதிவு போட்டிருக்கிறான்" என்று பதிவுலக நண்பர்கள் என்னை துவைத்து காயப் போட்டிருப்பார்கள் இல்லையா ?? ;-)

சரி, மேட்டருக்கு வருகிறேன். ஞாயிறன்று சேவாகின் விளாசலை பார்த்தபோதே திங்கள் ஆபிசுக்கு "சுட்டி" அடிக்க முடிவு செய்து விட்டேன்! அதை Working from Home என்றும் சொல்வதுண்டு :) 68 பந்துகளில் சேவாக் அடித்த 83 ரன்கள் தான் இந்த வெற்றிக்கு அடித்தளம் அமைத்தது என்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது. அன்றைய ஆட்ட முடிவில் ஸ்கோர் 131-1 என்ற அளவில் இருந்ததால் தான் நம்மால் முடியும் என்ற நம்பிக்கை மற்ற மட்டைக்காரர்களுக்கு ஏற்பட்டது !!! சேவாக்கை பற்றி சைமன் ஹியூஸ் (daily telegraph) கூறியிருப்பதை இங்கே நினைவு கூர்கிறேன்.
To most batsmen an 85 mph cricket ball equals threat. To Sehwag it spells opportunity!!!

32 ஆண்டுகளுக்கு முன் 1976-இல் மேற்கிந்திய அணிக்கு எதிரான (port of spain) டெஸ்ட் ஆட்டத்தில், இந்தியா 403 என்ற வெற்றி இலக்கை 'துரத்தியபோது', நான்காம் நாள் முடிவில் நமது ஸ்கோர் 134-1. அந்த ஆட்டத்தில் நாம் வெற்றி பெற்றோம், இந்த சேப்பாக்க ஆட்டத்தில் சேவாக் புண்ணியத்தில் 131-1, வரலாறு திரும்பும் என்று எண்ணுவதற்கு இந்த ஒரு காரணம் (எனக்கு!!) போதாதா என்ன ???

இறுதி நாள் டிராவிட்டும், லஷ்மணும் அவுட்டாகி பெவிலியனுக்கு திரும்பியபோது, சச்சின் நிதானமாக ஆடிக் கொண்டிருந்தாலும், வெற்றி அவ்வளவு எளிதில்லை என்று தான் நினைத்தேன். யுவராஜ் களத்தில் நுழைந்தவுடன், அப்போது திறமையாக பந்து வீசிக் கொண்டிருந்த பிளின்டாஃப், ஒவ்வொரு பந்தை வீசி முடித்தவுடன் யுவராஜை முறைத்தார், பேச முயற்சித்தார். அவரை வம்புக்கு இழுத்து அவரது concentration-ஐ கலைத்து அவுட்டாக்க (பிரம்ம) பிரயத்தனப்பட்டார். ஆனால், யுவராஜோ அவரை துளிக்கூட லட்சியம் செய்யாமல் அவருக்கு தன் முதுகைக் காட்டியது நல்ல சுவாரசியம் :) ஆஸ்திரேலியர்களின் sledging போல் அல்லாமல் இது ஒரு Friendly Banter அளவிலேயே இருந்தது! இது போன்ற சங்கதிகள் தான் டெஸ்ட் கிரிக்கெட்டின் மெருகை கூட்டுகின்றன.

இந்த நிலையில் 163 ரன்கள் வேண்டியிருந்தன. சச்சினின் சகவாசத்தில், யுவராஜ் மலர்ந்தார் (அதாங்க, Yuvaraj blossomed in the company of Sachin:) ). தொய்வில்லாமல், இருவரும் ரன்களை குவித்தனர். இருவருக்கும் 100 ரன்கள் பார்ட்னர்ஷிப் என்ற நிலையில், நம்பிக்கை துளிர்விட்டது. சச்சினின் முகத்தில் நிலவிய அமைதியையும் நம்பிக்கையையும் பார்த்தபோது, 1999-ல் பாகிஸ்தானுக்கு எதிராக 14 ரன்களில் இந்தியா வீழ்ந்தது போல இம்முறை நடக்காது என்று தான் தோன்றியது. ஷார்ஜாவில் மியதாத் அடித்த கடைசி பந்து சிக்ஸரும், சேப்பாக்க பாக் தோல்வியும் என் வாழ்நாள் உள்ளவரை உறுத்திக் கொண்டே தான் இருக்கும் !!!

வெற்றிக்கு 40 ரன்கள் என்ற நிலையில், யுவராஜ் கொஞ்சம் தடாலடியாக ஆட முயற்சித்தார்। நல்லவேளை அவுட்டாகவில்லை। சச்சின் ஓடி வந்து, 1999-ஐ ஞாபகப்படுத்தி, ரிஸ்க் எடுக்கக் கூடாது என்று அறிவுறுத்தினார்। (இதை சச்சினே ஆட்டம் முடிந்தவுடன் கூறினார்!). 88-ல் இருந்த சச்சின் பனேசரின் பந்து வீச்சில் தொடர் பவுண்டரிகள் அடித்து 96க்கு சென்றார்! அப்புறம் 2 ரன்கள், 1 ரன், இப்போது 99 ரன்கள், இந்திய வெற்றிக்கு 4 ரன்கள் தேவை! அந்த ஓவரில் மிச்சமிருந்த 5 பந்துகளையும், யுவராஜ் ரன் எடுக்காமல், defend செய்தபோது, அவரது பெருந்தன்மைக்கு சேப்பாக்க ரசிகர்களிடையே பலத்த கைதட்டல் :)

அடுத்த ஓவரின் 3வது பந்தை, தனக்கு பிடித்தமான paddle sweep வாயிலாக சச்சின் பவுண்டரிக்கு அனுப்பியதில், சச்சினின் 41வது சதமும், ஒரு வரலாற்று சிறப்பு மிக்க வெற்றியும் ஒரு சேர அமைந்தன !!! சச்சினை நினைத்து என் கண்கள் பனித்தன! (இது உண்மையாகவே...நீங்க 'வேற டைப் "கண்கள் பனித்தது" பத்தி நினைச்சா அதுக்கு நான் பொறுப்பில்ல ;-) )

And atlast, the ghosts of Chepauk-1999 (and Barbados-1997) were exorcised forever!

இந்தியா வெற்றி இலக்கை அடைந்தவுடன், களத்திற்கு முதலில் ஓடிவந்து சச்சினுடன் கை குலுக்கியது ஒரு groundswoman. அப்பெண்மணியின் வெட்கம் கலந்த சந்தோஷத்தில் பூரித்த முகம் என் ஞாபகததில் வெகு காலம் நிலைத்திருக்கும் !!! கிரிக்கெட் நம்மூரில் ஏன் இத்தனை பிரபலமாக (cricket is a religion என்ற அளவுக்கு) இருக்கிறது என்பதற்கு அந்தப் பெண்மணியை விட சிறந்த உதாரணத்தை காட்ட இயலாது...

மும்பை தாக்குதலின்போது தீவிரவாதிகளை எதிர்த்துப் போராடி உயிர் நீத்த NSG வீரர்கள்/காவலதிகாரிகள் மற்றும் தீயணைப்படை வீரர்கள் குடும்பங்களுக்கு BCCI 2 கோடி ரூபாய் வழங்கியது பாராட்டுக்குரியது.

சச்சின் கூறிய 2 வரிகள் தான், என்னளவில், அவரது சதத்தை விட உயர்ந்தவை.
I dont think any century like this one will be able to compensate the loss people have suffered in the Mumbai attack. Nothing can match their grief but as cricketers this is what we can do to help.
சச்சினின் கிரிக்கெட் திறனுக்கு சற்றும் குறையாதவை அவரது தன்னடக்கமும், எளிமையும், அமைதியும்!!!

எ.அ.பாலா

பி.கு: தமிழ்மணம் சூடான இடுகைகளில் இடம் பெறுவதற்காகவே திட்டம் தீட்டி இப்பதிவின் தலைப்பு வைக்கப்பட்டது :-)

பிற்சேர்க்கை: இம்மாதிரி தலைப்பு வைத்தது சிலபல வாசக நண்பர்களுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது என்று தெரிகிறது, தமாஷுக்காக செய்தது, 'கெட்ட' நோக்கம் எதுவுமில்லை, மன்னிக்கவும் ! இதற்காக (-) அமுக்கி உங்கள் எதிர்ப்பை தெரிவிக்க வேண்டாமே, ப்ளீஸ் :-)